humanistische gedachten

Humanistische gedachten rondom het einde van het jaar met zicht op het heden en de toekomst. MET DANK AAN DE SCRIBENT quote Leven voor de dood Posted on 18 december 2012 Wie een broertje dood heeft aan de dood, moet de volgende overpeinzing vooral ongelezen laten. Want ik heb er behoefte aan om het begrip ‘leven’ verder op te rekken en daar de dimensie aan toe te voegen welke het gezien mijn leeftijd wel begint te krijgen. Leven als een op zichzelf staand iets, als iets vanzelfsprekends dat er is zoals het is en dan patsboem eindigt, is voor mij namelijk alsmaar meer die betekenis aan het verliezen zonder dat ik daaraan een mystieke grootheid toe wil voegen. In dat perspectief kan ik de dood onmogelijk zien noch wil ik het op die waarde schatten. Maar wel als een gegeven dat onlosmakelijk verbonden is met het leven, daar ook de ware betekenis aan geeft. Zodat het bestaan van de dood, het einde van het leven ook niet te ontkennen valt, maar erkenning verdient als een feit, een omstandigheid waarmee je hebt te leven. Waarmee het leven pas de echte waarde krijgt die het verdient en met welk besef het leven ook de moeite van het leven waard wordt, is het inzicht dat over mij met het vorderen der jaren vaardig is geworden, uiteraard ook door wat er zoal in mijn direkte omgeving en voor mijn geestesoog is gepasseerd en wat mij is overkomen. Hoewel het daarnaast voor een zestigplusser een welhaast logische stap zou moeten zijn in de eigen vorming en ontwikkeling om als mens het eigen bestaan te completeren en zinvol te houden. Wat mogelijk moet zijn met dat volle besef van de eindigheid van het eigen bestaan zonder dat dit loodzwaar hoeft te drukken op ieders dagdagelijks doen en laten. Integendeel, het leven met dat bewustzijn van die limiet kan het leven, de dagelijkse gang zelfs ook verlichten, mits geplaatst in het juiste perspectief en de voortdurende erkenning van onze eindigheid en tijdelijke aanwezigheid. Een morbide gedachtengang? Ik zou zeggen van niet. Omdat ze wel de mogelijkheid schept om frank en vrij naar de toekomst te kijken, die dan niet meer onaangenaam kan verrassen, als we het stuk daarvan dat achter ons ligt, volledig hebben verkend, ontdekt en geleefd en het tot ons verleden hebben laten horen. Dat deel van ons leven, de jeugd, die dus bestaat bij de gratie van het zijn in het nu en het missen van een boodschap aan de mogelijkheid van dat niet meer zijn, die vrijblijvendheid is echt voorbij. Het wegkijken, de ontkenning, de kop in het zand voor wat het bestaan nog inhoudt of brengen kan, schiet vervolgens weinig tot helemaal niets op omdat het in dat geval slechts die onaangenbame verrassing oplevert van een onaangekondigde dood. Waarvan ik blijf beweren dat je daar beter tijdig al rekening mee kunt houden, om het leven als je dagen grotendeels zijn geteld, vooral op zijn juiste waarde te kunnen schatten, Omdat het dan, denk ik, het meeste waard is om geleefd te worden. rob hamilton-www.robschimmert.wordpress.com