hullie,zullie,hunni

We lachten zo schel dat we bekend raakten om onze vrolijkheid, aan ons merkte je niets. We kozen brillen, haastige, we droegen zweetbeslagen glazen,zagen gezichten noch gezegden,woorden,je letters lazen we maar even niet.We sloegen regels in de wind van de taal:( hullie,zullie of hoe zeg dat hunnie of laat ook maar) Moesten we luidop lijstjes lezen,op werk zeiden we niet geweten, bril vergeten. We wachtten vrolijkheid die zomaar niet kwam. Thuis zwegen de dingen en de dieren zoals in grotten van voor tekens van leven. Mensenschrift. Ergens begonnen, toen op drift en nu doet iedereen het,zeggen ze maar het alfabet is misschien niet helemaal eerlijk verdeeld.Waar waren we toen de letters werden geschud??Is er nog over van de spelling?? Mogen wij ook??

anne vegter, dichteres des vaderlands