denkend aan dordrecht

Denkend aan dordrecht zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar oranje getooide mensen als hooge pluimen aan den einder staan; en in de geweldige ruimte verzonken het stadsschoon en verspreid door het land, boomgroepen, steden, geknotte torens, kerken en olmen in een grootsch verband. De lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten van dordt wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord. De dag spoedt ten einde en de stad DORDRECHT mkt de balans op. Zoveel empathisch vermogen was aan deze stad sinds lang niet meer besteed !! Hoe dichter bij DORDT hoe rotter het wordt, maar niet meer sinds vandaag,waar we de slogan hoe dichter bij DORDT hoe mooier het wordt, gaan hanteren. Oranje en grote delen van het volk vierden een feestje dat nog lang zal heugen. Daar kan de republikein BESPIEGELAAR niet tegenop tornen. De B.V.NEDERLAND met alles erop en eraan kan niet stuk en de eenzame republikein langs de kant, had het nakijken. We zijn en blijven een feestvierend volkje, ook als elders in de wereld het noodlot toeslaat, blijven we graag van alle ellende wegkijken. De psycholoog heeft daar ongetwijfeld een verklaring voor. Blijft het feit dat het FEESTJE als geslaagd mag worden beschouwd met een prachtig intermezzo in de eeuwenoude kerk,waar de calvinisten ooit hun FEESTJE hadden met het politieke oordeel over arminius en gomarus, dat uiteindelijk nog tot veel onrust in de haagse politieke arena zou leiden, maar de oranjes hadden daar nog geen weet van, tenslotte werden zij pas in de eerste helft van de 19e eeuw binnengehaald om ons leding te geven in goede en kwade dagen. (alhoewel ???)